Upamiętnili Żołnierzy Wyklętych

Wyklęci to raczej przez rodziny i pomordowanych na wsiach kiedy nie było się można pogodzić z oddanie karabinu pod nowa władza Zssr,za to tych którym przyszło żyć w nowej rzeczywistości mordowano jak by garstka ludzi miała pokonać wujka Stalina..Dla prawdziwych partyzantów i ludzi podziemia z okupantem niemieckim Cześć i Chwała! Bo z ruskim to była mżonka pijak oo kolejną butelkę..Stalin pokazał co może jak zatrzymał ofensywę pod Warszawą by powstanie się wykrwawił o…

Temat trudny i wielowątkowy, bo jak zawsze w masie ludzi, którzy służą dobrej sprawie znajdą się śmieci, które wykorzystują to działając przede wszystkim dla własnej korzyści. Tak było, jest i będzie. Przykładem niech jest Solidarność i to co z niej zrobili ci, którzy zapisali się tam po to, by zrobić karierę i się dorobić. Dlatego nie powinno się gloryfikować „wyklętych” hurtem jak leci, tylko oddzielić ziarno od plew i oddać hołd prawdziwym bohaterom. Tylko komu by się dziś chciało w tym grzebać po tylu latach…

Czy ci ludzie dobrzy byli
Skoro po wojnie walczyli?
Czas na walkę był tragiczny
Wszelki opór nielogiczny.
A kto wie czyja to wina?
Bo nie Tuska i Putina.
Otóż Zachód znów nas zdradził,
Do upadku doprowadził.

„Szary”
Mieczysław Pazderski ps. „Szary” – lekarz, oficer Wojska Polskiego, Narodowej Organizacji Wojskowej, Ludowego Wojska Polskiego, kapitan Armii Krajowej i dowódca antykomunistycznego zgrupowania partyzanckiego Pogotowia Akcji Specjalnej Narodowych Siły Zbrojnych.
6 czerwca 1945 – 300-osobowy oddział pod dowództwem “Szarego” wkroczył do wioski Wierzchowiny. Część żołnierzy otoczyła zabudowania i rozpoczęła się rzeź. Zamordowano 194 mieszkańców wsi narodowości ukraińskiej, z czego 45 stanowili mężczyźni, 65 dzieci poniżej 11 roku życia. Nie obeszło się bez gwałtów. Po pacyfikacji zabrano się za rabowanie dobytku. Najstarsza ofiara miała 92 lata, najmłodsza 2 tygodnie .. W 1992 „Szary” został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Narodowego Czynu Wojskowego i Krzyżem Partyzanckim. Upamiętniająca go tablica znajduje się w kościele św. Eliasza w Lublinie.